Onze aarde is uit balans. Weer een nieuwe aardbeving, nu in Chili. Aardbevingen, droogte, sneeuw, storm en wateroverlast... het wisselt elkaar in steeds hoger tempo af.
Onze wereld is uit balans. De mondiale economische crisis is tijdelijk enigszins tot staan gebracht door duizenden miljarden virtueel geld dat in de economie is gepompt. Maar de echte klap moet nog komen, vrees ik. En dan al die haat, terreur en oorlog.
Onze cultuur is uit balans. Er is geen gemeenschappelijk fundament meer van waarden en normen. Zelfs over de meest fundamentele vragen van leven en dood, huwelijk en seksualiteit, menszijn en spiritualiteit, zijn we het meer dan ooit oneens.
Zelfs de Kerk is uit balans. Velen hebben haar de rug toegekeerd. Haar kracht lijkt verzwakt door lauwheid en verwereldlijking. Haar geloofwaardigheid aangetast door falen van sommige eigen ambtsdragers.
En toch, met vreugde vieren we Pasen en getuigen van Verlossing. Onveranderd is het een boodschap van hoop die alle bovenstaande negatieve scenario’s verre overstijgt. God heeft een plan met deze wereld en met ons eigen leven. Dwars door alles heen zal Hij het verwezenlijken. Als alles verloren lijkt, zal alles gewonnen zijn. Juist uit het kruis maakt Hij een doorgang naar nieuw leven. In het lijden van Christus, de mensgeworden Zoon van God, heeft Hij alle pijn, verdriet en angst van mensen van alle tijden opgenomen en veranderd in zegen, als wij het in Zijn handen kunnen leggen. Het is de missie van de Kerk om van deze hoop te getuigen en de verlossende kracht van Christus aan mens en wereld te voltrekken. In deze missie zie ik een drievoudige opdracht.
Het eerste is het bieden van perspectief. Ik heb het al meer gezegd. De mens van nu heeft het weer nodig met kracht te horen dat hij groter is dan de aarde; dat hij een onsterfelijke ziel bezit en een eeuwige toekomst; dat de dood geen einde is, maar een nieuw begin; dat het leven een geschenk is en een opdracht, waarover hij ooit rekenschap zal moeten afleggen.
Het tweede is de wereld te doordesemen met het Evangelie. Het is de taak van kerk en gelovigen om 'zout der aarde en licht der wereld te zijn'. De Kerk mag zich niet terugtrekken in de sacristie. Zij moet de wereld in met de wijsheid van Schrift en Traditie, en deze leggen op ethiek en moraal, maar ook op het sociale, politieke en economische leven.
Het derde is de bovennatuurlijke gaven uitdelen. De Heer heeft Zijn Kerk uitzonderlijke middelen en volmachten gegeven om zielen te voeden met Zijn eigen goddelijk leven in de Eucharistie, om “zieken te genezen, zonden te vergeven, en duivels uit te drijven”. Hij heeft dit niet bedoeld als mooie symboliek, maar als levende werkelijkheid. “Wier zonden gij vergeeft, hun zijn ze vergeven”, heeft Hij Zijn apostelen en hun opvolgers beloofd.
In het sacrament van de biecht ligt de garantie van vergeving. Zonder dat blijft een mens worstelen met de vraag of zijn kwaad wel vergeven is. Als je het aandurft om het kwaad van je leven uit te spreken tegenover die andere mens, die niets beter is, maar door zijn wijding in naam en persoon van Christus mag handelen ten dienste van de mensen, dan mag hij een kruis over je leven maken en is alles wat je berouwt uitgewist voor tijd en eeuwigheid. Het is het meest bevrijdende, en tegelijk meest miskende sacrament. Na een lange periode ver weg van God en kerk, heb ik ook zelf die bevrijdende en genezende kracht ervan ervaren. Daarom vraagt de Kerk van iedere gelovige om ten minste eenmaal per jaar voor Pasen dit sacrament te ontvangen. Ik wens u allen de volle Verlossing en Paasvreugde toe die de Heer u verlangt te geven.
+ Mgr dr Jozef M. Punt,
bisschop van Haarlem-Amsterdam