Beminde gelovigen,
Wat is de Kerk eigenlijk: Is zij een puur menselijke zaak of het rijk Gods op aarde? En wie is er nog te vertrouwen in de Kerk? Die laatste vraag, die mij onlangs werd gesteld door een beschaafde, intelligente en bescheiden vrouw, heeft mij een tijd beziggehouden, allereerst omdat haar vertrouwen in de verkondiger en de uitdrager van Gods openbaring – dus in de Kerk – aan het wankelen was gebracht door de recente gebeurtenissen omtrent misbruik en corruptie tot in de hoogste rijen van de hiërarchie. Maar deze vraag stemde mij ook triest en verdrietig, omdat goede mensen worden beroofd van hun vertrouwen door de corruptie van de kerkelijke overheid. Wee degenen, die een van deze kleinen in verleiding brengt. Het zou beter zijn dat hij met een molensteen om de hals in de diepte van de zee verdronken wordt. Deze woorden uit het Evangelie kregen plotseling een geheel nieuwe betekenis. Waarom hebben de herders hun kudde in verleiding gebracht? Is de Kerk dus alleen menselijk?
Recentelijk las ik opnieuw het verhaal van pater Maximiliaan Maria Kolbe. Hij offerde tijdens de Tweede Wereldoorlog in een concentratiekamp zijn eigen leven in plaats van de vader van een gezin die ter dood was veroordeeld. Pater Kolbe stierf voor deze vader uit liefde tot Christus. Zijn levensoffer maakt ons duidelijk dat de Kerk Gods rijk op aarde is, dat ons in staat stelt om de ultieme navolging van Christus mogelijk te maken.
Het misbruik en de corruptie laten ons zien dat er in deze Kerk, waarin het rijk Gods zich openbaart, ook mensen zijn die juist geen volgelingen van Christus zijn, maar rovers en moordenaars. Uit de catechismus hebben wij geleerd dat wij tijdens ons aardse bestaan deel uitmaken van de Ecclesia Militans, de strijdende Kerk, die op aarde de strijd voert tussen goed en kwaad. Het kwaad is de Kerk van God binnengedrongen. Laten wij niet toestaan dat het ook ons verslindt, maar blijven wij trouw aan de belofte van ons doopsel om het witte kleed der onschuld ongeschonden tot voor de rechterstoel van de eeuwige God te dragen.
Met mijn priesterlijke zegen,
Pater M. Kromann Knudsen FSSP, pastoor