Het leven begint langzamerhand zijn normale vorm terug te krijgen, ook al blijft het onzeker hoe het virus zich zal gedragen en welke maatregelen daartegen worden genomen. Komt er een nieuwe lockdown en moeten wij ons voorbereiden op een lange tijd met beperkingen in onze persoonlijke en religieuze vrijheden? Een ding is zeker: de mensen verlangen naar de bekende normaliteit, een verlangen dat in ons allen diep verankerd zit. Zelfs als dit terechte verlangen, gezien vanuit ons christelijke volheidsbegrip, geamputeerd wordt in zijn verwezenlijking, dan zal het oplichten als wij onze plicht en onze verantwoordelijkheid opnemen om te bidden voor de mensen, dat zij terugkeren tot de door God gewilde orde. In de maand augustus vervullen wij met het bidden van de Rozenkransnoveen deze schreeuw om bekering.
Ook wat de normaliteit van vroomheid en eerbied ten opzichte van het Allerheiligste Sacrament des Altaars betreft bidden wij nu dagelijks in onze kerk de litanie tot eerherstel aan het heilig Sacrament, na een oproep van bisschop Athanasius Schneider om eerherstel te brengen aan het Allerheiligste Sacrament, dat in deze coronatijd in veel kerken op uiterst onwaardige wijze wordt behandeld.
De schare der christenen is in ons werelddeel kleiner geworden, maar de genade van bekeringen is er nog steeds. Het gebed maakt alles mogelijk en vernieuwt de mensen en brengt hen terug naar de normaliteit van Gods natuurlijke orde, óók naar de bovennatuurlijke orde van de verlossing. Bidden wij daarom vurig en vergeten wij niet deze oude wijsheid: als wij het niet doen, wie zou het dan wel moeten doen?
Met mijn priesterlijke zegen,
Pater M. Kromann Knudsen FSSP, pastoor