Het is gebeurd op een winterdag
des nachts om twaalf uren.
De kleine kudde met herders lag
te sluimeren bij de vuren.
Toen klonk uit den hemel een heldere wijs:
Kyrie Eleys.
Maar ik en gij waren niet daarbij,
ons trokken te vele zaken
naar aardsche gewichtigdoenerij,
naar wereldsche vermaken
of naar onze zorgen voor drank en spijs.
Kyrie Eleys.
De herders hadden hun handen vol
eenvoudige geschenken.
Zij gaven het Kerstkindje schapenwol
en baden het: wil aan ons denken,
wanneer Gij zult zijn in het paradijs.
Kyrie Eleys.
Doch ik en gij komen achteraan
met duizenden meegelopen.
Wij zullen wel lang in de rij moeten staan,
maar de staldeur is nog open.
Wij worden misschien nog wel eenmaal wijs.
Kyrie Eleys.
Anton van Duinkerken
