Ignatius was de derde bisschop van Antiochië in Syrië, na de apostel Petrus en bisschop Evodius.
Op hoge leeftijd werd hij op last van keizer Trajanus gevangen genomen en naar Rome gebracht. Tijdens deze reis schreef hij 'zeven heilige brieven' naar plaatselijke geloofsgemeenschappen. Ze vormen een rijke bron aan informatie over de vroeg-christelijke verwerking van de boodschap van het Evangelie. De brieven dragen soms een wat leerstellig karakter. Soms zijn ze meer troostend en ondersteunend van aard.
De brieven zijn gericht aan de Efeziërs, de Magnesiërs, de Tralliërs, de Romeinen, de Philadelphiërs, de Smyrnaeërs, en aan Polycarpus.
Ignatius stelt in zijn brieven verschillende zaken aan de orde. Hij gaat onder andere in op de eenheid van de christelijke kerk, de persoon van Christus, de verhouding leraar en leerlingen, de twee rijken. Voor de ontwikkeling van de theologie zijn deze brieven van groot belang. Jezus is voor Ignatius voluit God. In de brieven bestrijdt hij het docetisme en de gnostiek. Hij pleit voor het gezag van de bisschop. Zonder dit gezag is de doop en het liefdesmaal niet geoorloofd. De gemeente van Rome bekleedt in zijn visie de eerste plaats.
Op allerlei plaatsen kreeg Ignatius bezoek van afgevaardigden van christelijke gemeenten. In Smyrna ontmoette hij Polycarpus en kreeg hij bezoek van een deputatie uit de christengemeente van Efeze. Dit gezelschap bestond uit Onesimus, de bisschop van Efeze, een diaken genaamd Burrus, en nog drie anderen: Crocus, Euplus en Fronto. Hieruit blijkt dat er tussen de jonge christelijke gemeenten intensief contact was en er een uitvoerig netwerk van onderlinge relaties moet hebben bestaan. De christelijke kerk heeft zich kennelijk al heel vroeg kunnen organiseren.
Uiteindelijk werd hij in Rome in het Colosseum ter dood gebracht doordat hij als prooi voor de wilde dieren werd geworpen. Zijn relieken bevinden zich in de kerk van Sint Clemente te Rome. Hij is patroon tegen hoofduitslag en keelpijn.